Ben bukalemun.Bayan Bukalemun.Meraklı insan oğlundan sıkılınca en renkli sürüngen olmaya karar verdim.Zaten iyi bir insan değildim.Belki iyi bir bukalemun olabilirim.Bence olurum.Renkli olmak ne demek bilmiyorum.Nasıl değişeceğim bilmiyorum.İnsanken renksizdim...Etrafımdakilere bakarak öğrendim rengin ne demek olduğunu...Çok parlak değillerdi,pırıltılı da değillerdi.Bazıları kirliydi.Renklerinin üstü gri toz tabakasıyla kaplıydı sanki.Ama buna rağmen en yüce onlardı.Bilmezdim nedenini...Bilme ihtiyacı da duymadım.Zaten renksiz olduğum için görmezlerdi beni,böylece ne onlar bana bulaşırdı ne ben onlara...Güzel olanları da vardı içlerinde.Solmayan renkler de vardı...Çok severdim onları.Zaten bir anda gözünüze ilişirlerdi.Görebiliyorsanız farkederdiniz hemen.Ne çok şatafatlıydılar ne çok sade...Her şeyleri kararındaydı.
Bense hala renksizdim.Korkak zavallı insan ben.Karanlıktan korkardım.Sanki arkamda sürekli birileri dolaşırdı.Kafamı çevirip bakamazdım, öylece boş boş tam karşıya bakardım.Gözlerimi sağa sola oynatınca karşıma birinin çıkacağından ya da görmek istemediğim bir şeyi göreceğimden korkardım.Gözlerimi kapatınca tuhaf kırmızı bir renk görürdüm.Karanlık gibi ürkütücü değildi.Aksine dinlendiriciydi.Ama o da uzun sürmez bozulurdu sabah olup,güneş yüzüme vurunca.Ama şimdi bukalemunken hiçbir şeyden korkmuyorum.Gözlerim her yeri görüyor.Artık arkamda hiç kimsenin olmadığını görebiliyorum.İstediğim her yöne aynı anda bakabiliyorum.Her renk olabiliyorum.İki yüzlü insan ben burda da baskın çıkıyor! Hala yalan söylüyorum ve yalanlarımdan kolayca kaçabiliyorum.Her renk olmaya çalışan insan ben yalanlarından vazgeçmiyor.İnsanları kandırmaktan,kendini kandırmaktan vazgeçmiyor.Bukalemunlar kadar dürüst olamıyor.İstediği her renk olabiliyor ama iki yüzlü korkak insan ben istediği her şeyi söyleyemiyor...
Bayan B. artık ağlayamıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder